Missweek in Turkije
2000Miss België Joke Van de Velde!
Wie wordt Miss België 2000? Neem deel aan de grote wedstrijd met prachtige prijzen exclusief voor onze lezers. Kies uw favoriete drietal uit onderstaande foto's van de 24 kandidates voor de begeerde titel en maak kans op een verblijf aan de zonovergoten Turkse Riviera in het gezelschap van de nieuwe Miss en haar eredames.
Even kijken, euh, die heeft wel een mooie, natuurlijke glimlach. OK, die zet ik op één, Joke Van de Velde. Hm. Eerste eredame, eentje met donker haar, die hier. En dan nog een Waaltje op de derde plaats. Twee maand later, ik loop door de Blekerijstraat in Brussel. Koen op de GSM. Heb jij deelgenomen aan een wedstrijd? Iemand belde hier net op dat je iets gewonnen had met Miss België! Is dat een grapje?
Mevrouw Cécile Müller, sinds dertig jaar en voor altijd voorzitster van de Miss België-verkiezingen, staat in de luchthaven haar gasten op te wachten aan de balie van Bosphorus. We zijn de eersten van de groep die opduiken en gaan nog even een lauwe dure koffie drinken. 
Het wordt wel even spannend, Miss Joke Van de Velde is nog in geen velden te bekennen. Madame Müller laat haar assistente enkele telefoontjes doen.. En dan komt Joke aangelopen in de vertrekhall, je zou er zowaar trompetgeschal bij verwachten. Ze laveert met vlugge pas door de rij wachtenden naar de VIP-desk, die Madame Müller heeft laten openen voor ons groepje. Miss België sleurt zelf haar zware koffer, haar moeder in haar zog. Iedereen wijkt enkele stappen achteruit. Joke draagt een lichtgrijs pakje op hoge witte schoenen. Volgens de krantenknipsels, die ik de laatste maanden bijeengespaard heb, beschikt ze over de ideale maten, gestalte ongeveer 1,72 meter, lang blond haar. Dat blond komt wel door de mèches, leren we in een van de eerste Missgeheimen, die ze ons later toevertrouwt.
Onder de indruk gaan we in de taxfree alvast maar een nieuwe zwembroek kopen. Aan de gate maken we kennis. Joke lacht vriendelijk. Iedere keer als ze aangesproken wordt laat ze dezelfde zuivere glimlach zien. Zo houdt ze het de ganse reis vol. We hebben natuurlijk nog wat schroom, in het gezelschap van zo'n VIP. Ik vraag haar of we foto's mogen nemen. Ze antwoordt dat ik zoveel foto's mag nemen als ik wil. Madame Müller corrigeert dat zij het is, die daarvoor de toelating moet geven, maar het mag.
Bij aankomst in Antalya staat er een bus te wachten met een begeleider van Bosphorus en vangen we de reis van 3 uur aan naar Fethiye. Op de bus is er eerst voorstelling. Madame Müller, met een Duitse vader en een Spaanse moeder, heeft nooit een andere taal onder de knie gekregen dan Frans. 'Le flamand' heeft ze uitvoerig geprobeerd, maar het is helaas nooit gelukt. Ieder van de vier koppels winnaars heeft dus een begeleider mee, die van Het Laatste Nieuws zelfs twee. De andere krant is La Dernière Heure, dan Le Soir Illustré en Tommie en ik. Onze body-guard is Geoffrey, een dertigjarige 'portal development manager'. Ook van hem zal Tommie veel Frans leren. Verleden jaar werkte hij nog bij Belgacom.
Madame Müller spreekt, Joke moet vertalen. 'Voici notre cher ami, le journaliste de La Dernière Heure, Monsieur Brodski. Il a une voix magnifique et j'espère que nous aurons le plaisir de l'entendre chanter pour nous durant notre séjour. Joke!'.
Joke : 'Hij zingt!'. Madame Müller, na een korte pause : 'Tu as traduit?'. Joke : 'Quoi dis-tu?'. Madame Müller : 'OK. Notre invité suivant, c'est ..' en zo gaat het door tot we allemaal voorgesteld zijn.
Het Letoonia complex in Fethiye beslaat een volledige uitloper van de baai van Fethiye. Er is een groot hotel, waar we zullen logeren, tientallen bungalows, twee zwembaden, twee disco's, privé-stranden, sportterreinen en meer van die clubtoestanden. Hotel en alle andere gebouwen zijn opgetrokken met sierlijke houten balkons en gangen aan de buitenkant van het gebouw. Binnenin is alles marmer. Volgens Madame Müller heeft de architect van Prins Aga Khan geadviseerd bij het ontwerp. Ze heeft alvast de ganse keukenploeg op ons laten wachten, het is intussen iets over tien uur en we kunnen nog een hapje eten. Aan tafel vertelt ze sterke verhalen over Missverkiezingen in Zaire, evenementen door bombardementen onderbroken in Libanon en Joegoslavië en niet nader omschreven opdrachten, die ze ging uitvoeren in Albanië en andere nog te cultiveren landen.
's Morgens worden we wakker met een onvermoed zicht op zee. Ons balkon en de halve gevel van het hotel kleurt fel violet van de vele bougainvilliers die zich errond slingeren. Hotel en ook de rest van het vakantiedorp staan volledig onder de bloemen. We wandelen langs het paadje tot aan het restaurant in open lucht. Palmbomen, oleanders en bloemenperkjes alom. Gelukkig is Madame Müller er telkens bij om ons de juiste bijvoeglijke naamwoorden aan te reiken en tijdens het ontbijt wisselen we de 'magnifique', 'incroyable', 'fantastique's uit.
Vandaag staat er een boottochtje op het programma. Madame Müller verbetert me : 'un voyage en bateau', want het gaat over de luxueuze zeilboot van meneer Ghazi himself, eigenaar van het hotelcomplex ! De Vlamingen zijn vandaag aan de beurt. Er is ruimte nodig, beweert Madame Müller en morgen doet ze het dan nog eens over met de anderen. Na een uurtje varen leggen we aan in een kreekje. 'Joke, tu te mets en maillot!'. Onze Geoffrey begint al te glunderen. 
Joke trekt een minuscule oranje bikini aan en legt zich op het dek, terwijl we op haar misslijfje scherpstellen. Ze heeft lichtjaren schoonheidsvoorsprong op de dikke buiken, die met haar op de foto willen, maar dat kan haar niet deren.
Een ander bootje meert aan naast ons en onze Müller verkiest dat we onmiddellijk het anker lichten, maar net dan komen de Ghazi’s ons met een speedboat vervoegen. Mijnheer Ghazi is een Grieks-Orthodoxe Arabier uit Antiochië, waar hij ook nog de helft van de textiel-industrie in handen heeft. Mevrouw Ghazi stamt uit een Syrische katholieke familie. Afhankelijk van de seizoenen en het humeur brengen ze hun tijd door in Beiroet, in Syrië, Parijs, Genève of Turkije. Madame Müller heeft nu geen tijd meer voor ons en gaat een geanimeerd gesprek aan met de Ghazi’s, dat de rest van de dag zal beslaan. 
Wij mogen zwemmen, in de zon liggen en nog meer kiekjes nemen van Miss België. Joke zwemt twintig slagen rond de boot. Dan hijst ze zich traag weer uit het water langs de kieltrap. Het duurt traag genoeg om iedereen ervan te laten genieten. Geoffrey haast zich om haar aan boord te helpen, maar glijdt uit op het dek van glanzend parket. Joke trekt zich even terug in een kajuit met haar miniscuul handtasje. Daar zit andere outfits in. Ze wisselt haar schaarse kledij voor een lichtgekleurde bikini met zilveren plaatjes bedekt, waarin de zon schittert als discotheeklichten in draaiende bollen boven de dansvloer. Zo nu en dan komt er wat goede raad van het achterdek : ‘Genoeg zon nu’, ‘Geen appelsienen’, maar dan wel allemaal in het Frans natuurlijk.
’s Avonds zitten de Ghazi’s mee aan tafel. Het buffet is uitgebreid en heel lekker. Aan onze reisgenoten, die pas morgen de boottocht doen, beschrijven we in de overtreffende trap wat we vandaag allemaal gedaan hebben.
Maar de dag is nog niet om. Letoonia Village organiseert vandaag zijn wekelijkse show in het amfitheater. Een Russisch-Turkse groep verzorgt dansen uit de hele wereld en haalt wat grapjes uit met het publiek. Tijdens de apotheose haalt Madame Müller onverwachts het grote rode Miss 2000 lint te voorschijn en Joke moet het podium bestijgen. Ze laat zich weer niet uit haar lood slaan en glimlacht dapper door. Hoe ze het blijft volhouden : Missterie ! Daarop worden door het enthousiaste publiek en de Latoonia huisfotografen enkele duizenden foto’s genomen en tronen de dansers het publiek mee naar de discotheek. Joke komt me halen om te dansen en Tommie vindt het hier nodig om een allusie te maken op het feit dat de muziek, die mijn voorkeur draagt wel veel ‘ouder’ is dan de hare ...
Terwijl de Franstalige groep de onevenaarbare boottocht doet, gaan Tommie en ik op pelgrimstocht naar Sinterklaas, bisschop van Myra. We varen de baai van Fethiye over naar de stad en nemen daar de bus naar Demre, zoals de oude Griekse stad nu heet. Fethiye was tot 1923 Macri en Kalkan en Kaþ, waar de rit van 150 kilometer door gaat, veranderden in dat jaar van de bevolkingsruil tussen Griekenland en Turkije ook van inwoners en naam. De bus rijdt de volledige Lycische kust af, langs de oude visserdorpjes in de baaien en de vlaktes tussen uitlopers van het Taurusgebergte. Kalkan en Kaþ hebben hun Grieks centrum nog bewaard. We rijden door de ruïnes van het Lycische Xanthos, vlak langs het antieke amfitheater. Her en der staan nog Lycische graftombes in de vorm van grote juwelenkistjes op zuilen. De streek is nu tamelijk welvarend met het opkomend toerisme en de tuinbouwteelt. De meeste vlaktes zijn volgebouwd met serres, die een groot deel van Turkije van tomaten en pepers voorzien. Myra bereiken we na een tocht van drie uur. Dank zij het Sint Niklaasheiligdom was de stad in Byzantijnse tijden een van de drukste bedevaartsplaatsen van het christendom. 
Geboren in Patara, werd de bisschop van Myra een van de populairste heiligen van de orthodoxie, kindervriend, patroon van handelaars en zeelui. Toen de Musulmaanse Seldjoeken de streek op de Byzantijnen veroverden, waren het diezelfde zeelui, die zijn gebeente in 1047 uit zijn tombe stalen om ze in veiligheid te brengen in het Italiaanse Bari. In de ruïnes staat nu de opengebroken sarcofaag van Sint Niklaas op zijn oude plekje in de zijbeuk van het 6de eeuwse kerkje. Een tweede kerk en een aanpalend klooster geven nog een indruk van wat het vroegere religieuze complex moet geweest zijn, maar het geheel is wat kaal en ingesloten door vormeloze nieuwbouw. Het is gek te bedenken dat Sint Niklaas, die in zovele steden kerken heeft en zelfs steden zijn naam gaf, het hier met zo’n ruïneuze grafkerk in een Moslimland moet doen, die nog in een museum veranderd werd. Russische toeristen slaan toch Orthodoxe kruisen als ze de kerk verlaten. Aan de ingang verrijst een banaal standbeeld van de Heilige man en de drie geredde kinderen.
Voor 3 miljoen Turkse Pond reizen we terug naar Fethiye. Ongeveer 230 frank. Twee jaar geleden was die Lira of dat Pond nog 4 keer meer waard, vier jaar geleden ongeveer 30 keer. De inflatie gaat maar door, het kleinste muntje is er al eentje van honderdduizend lire en met die stukjes van 50 lire, die ik van vorige keer meegebracht heb, kan ik zelfs geen rijstkorrel kopen.
Onderweg terug naar Fethiye bereiden Tommie en ik een lijst superlatieven voor, waarmee we straks onze tocht gaan beschrijven. In Fethiye zelf snellen we per taxi terug naar de Latoonia, want het is al iets over achten en Madame Müller verwachtte ons aan tafel om 8 uur stipt.
Ik zit vanavond naast Joke. Dat wordt weer photo opportunity. Ze maalt er niet om van telkens opnieuw te poseren. Op de lange slierten foto’s van de huisfotograaf, die het hotel uithangt voor verkoop, tellen we niet één mislukte foto van Joke. Het is dan ook een waar dilemma voor haar om te kiezen welke ze zal kopen. 
Wij beloven alvast van alle kiekjes op de sturen naar Melle. Anders is het met ons gesteld natuurlijk, dan weer is de glimlach te breed, of lijkt een kus meer op een oor-inspectie, maar na vele keren overdoen slagen we er toch in om de nodige souvenirs bij mekaar te schieten. Joke ondergaat het allemaal zonder enig Missbaar. Madame Müller houdt zich intussen met ernstiger business bezig en ik vang op dat ze tussen enkele glazen wijn door aan de Ghazi’s haar plannen verklapt om Miss Europe in België te laten verkiezen. Volgens Joke gaat ze dan vanavond nog ijs laten aanrukken in haar kamer om het over haar te strooien en daar een tijdje te laten liggen. Het zou de huid strak houden.
Vanavond is er weer disco. De jongens en de meisjes van de dansgroep van gisterenavond doen hun best om iedereen mee te sleuren. Winnaar Guido weigert resoluut mee te huppelen en installeert zich veilig aan de bar. In een wat geforceerde danswedstrijd roepen de animatoren om beurt een collega van hen met een toeriste uit tot winnaar. Ze doen hun best om het de dames zo opwindend mogelijk te maken, maar ondanks dat gestoei met de vrouwelijke hotelgasten, kijken de meeste intussen in hun ooghoeken naar de jongens.
Joke zakt later ook af naar de discotheek aan het strand. Ze heeft vandaag wat teveel zon genomen op de boot, maar dat versterkt alleen maar het contrast met haar felgroene bloesje. Er worden weer spelletjes gedaan en Tommie wint met zijn meisje van een avond de limbo-dans.
Tommie blijft achter in het hotel om te schaken en vogelpik te spelen met diezelfde animatoren, die hier al enkele dagen rondhangen. Ze maken van de gelegenheid gebruik om wat te klagen over de werkomstandigheden en hun droom toe te lichten om naar West-Europa te verhuizen. Ik maak nog een rondje in een zondagsverlaten Fethiye, maar de aardbeving van 1957 blijkt inderdaad radicaal de oude stad uitgewist te hebben.
In de Latoonia, zit Joke aan tafel met een witte stift foto’s te signeren. Iedereen van de groep krijgt er eentje. 
Ik vraag er direct een extra voor Ronny, de vriend die een nier wou afstaan om mee te mogen reizen. Hij krijgt voor zo’n uitspraak een kaartje met veel liefs. Anderen moeten het met ‘veel sympathie’ doen..
Op de bus naar de luchthaven van Dalaman neemt Geoffrey van Skynet een interview van ons af. Ik merk dat ik steevast teruggrijp naar de woordenschat van Madame Müller om onze ervaring te beschrijven. Van enige nuchtere beschouwingen of neutrale indrukken is geen sprake, alles is fenomenaal, feeëriek, fantastisch, formidabel en wat nog allemaal zolang het maar met een 'f' begint. Geoffrey zegt dat alles op internet komt, op de site van Skynet en ik vind dat plots wel erg dicht bij mijn werkgever. Hoe lang gaat het duren voor de eerste snuggere daar triomfantelijk op mij af komt: 'Ben JIJ dat?'.
In de luchthaven drinken we nog een glaasje met Madame Müller en Madame O., die als een soort gezelschapsdame geen meter van haar bazin afgeweken is gedurende de ganse reis. Ze speelt tweede viool in het ‘Comité’ en dat moet ook uit haar uiterlijk blijken. Ergens in de 60, ros haar en sobere kleren, zodat Madame Müller in haar geprononceerde kledij als vanzelf alle aandacht naar zich toe trekt. Samen delen ze een grote passie voor wijn. Iedere dag maken die twee dames een paar liter soldaat maken, van net na het ontbijt tot diep in de nacht. In de luchthaven van Dalaman worden nog vlug enkele flesjes ingeslagen. Ik geef nog wat tips voor locaties voor toekomstige Missverkiezingen. Madame Müller is na mijn verhaal helemaal weg van Zanzibar.
Bij het inschepen slaagt ons Cécile erin om een bus voor de groep te reserveren, zodat we eerst aan boord kunnen. We zijn met 14, drie zijn achtergebleven in het hotel, maar ze zegt ‘J’ai réservé 25 places.’. 
Joke moet in de cockpit op de jumpseat tussen de piloten gaan plaatsnemen. Er volgt eerst een kleine foto-sessie. Dan nemen de piloten uitgebreid de tijd om Joke haar eerste vlieglessen te geven. De andere passagiers komen aan boord. ‘Voilà le peuple!’, roept Madame Müller nog. Ze klapt victorieus in haar handen. We hebben er ons weer mooi van kunnen onderscheiden, van het gepeupel. Joke wil weten of de piloten kinderen hebben. Madame Müller beveelt vanop rij 1 dat er moet voortgemaakt worden en we vertrekken.
Tijdens de vlucht rust onze Miss uit van drie dagen flitslicht en ze legt zich te slapen naast ons op twee vliegtuigstoelen. Het is fris in de cabine. Volleerde Missdienaren als we intussen zijn, offeren we onmiddellijk onze jas op om Jokes koude blote schouders te bedekken.
In Zaventem wachten ons koude, frisse buien en de ouders van Joke. ‘Sa mère est sa meilleure amie’, vertrouwt Madame Müller ons nog toe met opgetrokken, bijgewerkte wenkbrauwen. We nemen afscheid en worden met een schok wakker aan de uitgang van Sprookjesland.
Miss-aanbidders overal ter wereld, nog meer foto's van Miss Joke en van onze reis vinden jullie hier.