Nieuw-Zeeland 

2006

Wat je kan overkomen als je een groep begeleidt aldaar

Midden jaren '90 toerde ik met Koen door Nieuw-Zeeland. Uitvalsbasissen Christchurch op Zuid-Eiland en Auckland op Noord-Eiland waren stops op onze eerste en enige 'Ronde van de Wereld'. Die liep oostwaarts van Amsterdam over Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland, Fiji, Hawaii en de Verenigde Staten terug naar Nederland. Dat was me nog eens een belevenis. De datumgrens overschrijden en twee keer maandag 9 november beleven blijft me het meest bij.

Nieuw-Zeeland charmeerde sterk. We geraakten niet uitgekeken op de streek van geothermische activiteit rond Rotorua en de tropische kauri-wouden van Northland. Tien jaar later was ik terug in Nieuw-Zeeland als begeleider van een groep voor een rondreis van 23 dagen, waarbij we geen plekje onbezocht lieten. Nieuw-Zeeland tuimelde wel wat van zijn voetstuk in mijn meest-geliefde-landenlijst. De groep zat daar voor iets tussen, maar een meer uitgebreide en vernieuwde kennismaking met het land ook.


Even situeren

Een klein reisbureau in het Brusselse, twintig jaar geleden opgericht door drie verbeten wereldreizigers, had de trip naar Nieuw-Zeeland in mekaar gebokst. Er hangt rond die organisatie nog een sfeertje van improvisatie en doe-het-zelf.
Eigenaars, vrijwilligers, medewerkers en niet op zijn minst de klanten hebben allemaal hun jonge jaren al een tijdje achter de rug, maar zijn nu dromen aan het realiseren, die hun beperkt budget, hun afbetalingen en hun kinderen toen niet toelieten.
Je kan je afvragen, wat ik daar ga zoeken. Ikzelf heb me alleszins op voorhand de vraag niet gesteld, zoveel was achteraf wel duidelijk. Het leek onweerstaanbare drang om het te doen en iedereen vond het een goed idee: 'Reisbegeleiding, dat is iets voor jou.'

Het gezelschap bestond uit vier koppels, twee alleenstaanden en twee reisbegeleiders in twee busjes. Op de reizigersvergadering enkele weken vóór vertrek, waarvan ik maar op de vooravond verwittigd was stond ik er alleen voor. Het werd een avondje uit de nek kletsen. De baas van het reisbureau vond het perfect gelukt. Met zijn kennersoog voor toekomstige zeurende klanten, had hij wel al gespot dat het geen makkelijke groep zou worden.

Drie koppels kenden mekaar al van vorige reizen en klitten samen. Doorsnee Vlamingen, altijd hard en goed gewerkt en nu tijd om langs de kassa te passeren onder het motto 'genieten moet'. Het vierde koppel was wat jonger, eind vijftig. Reizen, eten en drinken, goed humeur, eigenaars van een witte Japanse auto met stickers van VTM en Radio-2.

Buitenbeentje in dit mediorengezelschap was een jonge kerel van 26. Hij wou altijd al naar Nieuw Zeeland en na 'Lord of the Rings' stond zijn besluit vast, want 'nu ben ik nog alleen'. De reis kostte deze jonge onderhoudselectricien 5.400 Euro. Het zou ook de eerste reis van zijn leven per vliegtuig worden.

Laatste passagier aan boord was een Brusselse alleenstaande. Onderwijzeres natuurlijk, taaie tante, vroeger zelf stadsgids in Brussel. Werd dat jaar 80 en was daarmee de oudste van de groep.

De reis van ons leven!

Ik heb een neef-filosoof in Gentbrugge, die te pas en te onpas met de bewering komt aandraven: 'Niets is zoals het lijkt'. Hij vermoedt achter alles een dubbele bodem, een tweede waarheid, een complot of een rondje bedrog voor het klootjesvolk. Er zit iets in natuurlijk, maar het maakt het leven een pak lastiger. Je gelooft niet meer wat er op je bord gebracht wordt in het restaurant, je moet de krant haast ondersteboven houden om nog iets geloofwaardig te vinden en er zal wel iets zitten achter iedere vraag, die collega's, kennissen en buren je stellen.

Niet zo echter met reisverhalen. Die zijn door en door fake. Dat staat als een paal boven water. Over die fameuse tweede reis naar Nieuw-Zeeland geef ik daarom twee verslagen. Het officiële, in italic, geschreven door mijn collega. Stijl en inhoud zijn volkomen risico-loos en doen wat denken aan de 'langue de bois' van het personeelsblad van grote bedrijven. Onder het rapport van de dag, heb ik mijn eigen dissidente informatie toegevoegd.

En meteen krijgt de lezer twee waarheden over Nieuw-Zeeland. Niets is zoals het lijkt.


De verslagen

1. Auckland

Aangekomen in de luchthaven dienen we lang aan te schuiven voor de pas- en bagagecontrole. Een deelneemster dient zelfs een pot honing af te geven aan de zeer strenge grenscontrole. Het duurt dan ook een heel tijdje vooraleer we de busjes (een Toyota Previa en Toyota Hiace) in kunnen stappen en naar het hotel kunnen rijden. Om 14 h kunnen we vertrekken naar het hotel.
Om 14h30 komen we aan in het hotel. Om 15h15 vertrekken we terug uit het hotel voor een rondrit en bezoek aan de stad. We starten met het museum en krijgen er onze eerste kennismaking met de geschiedenis, natuur en het Maori-volk van Nieuw-Zeeland. Van het museum maken we een korte wandeling door Parnell-village en drinken een eerste lokaal biertje op het terras van een café.
We bezoeken Sky Tower en genieten van het uitzicht op de 'city of Sails'. We vertrekken aan de 'Ferry building' voor een wandeling door het havengedeelte waar terrasjes en de zon onze vermoeidheid doen vergeten. We keren in de late vooravond terug naar het hotel. Om 20h20 eten we in het restaurant van het hotel, waar we voor de eerste maal kennis maken met de heerlijke copieuze keuken van Nieuw-Zeeland.

Saaie stad, Auckland. Gelukkig zijn de klanten zo tureluut van anderhalve dag reizen, dat ze nauwelijks merken waar we ons door bewegen. In het derderangsmuseum van Auckland valt Odile bijna voorover in slaap tussen enkele opgezette beesten. Ik suggereer een korte wandeling door Parnell, 'Victoriaanse Parel, gespaard van de slopershamer', maar na 20 meter staan onze vrienden al te wuiven om weer in het busje te mogen stappen.
In Auckland zijn ze ook niet van gisteren, vandaar de reusachtige Sky Tower die hier in 1997 neergepoot werd. Vanop 250 meter ziet het er immers allemaal wat spectaculairder uit.
's Avonds begint het eerste rondje 'in mekaars bord kijken'. Wie voor de steak kiest, trekt al het kortste strootje, want hij is in een halfgebakken homp deeg gestopt om het geheel niet meer voor consumptie geschikt te maken. Maar iedereen denkt maar aan één ding: horizontaal! slapen!


2. Auckland - Te Puke - Rotorua

We worden om 07h15 gewekt. Om 08h00 krijgen we ontbijt in het hotel. We vertrekken om 09h00. Tijdens een eerste stop in Ngatea wordt een kop koffie gedronken.
We zijn verwonderd over de properheid en netheid van de steden en dorpen en de publieke sanitaire voorzieningen die in elk dorp voorhanden zijn. In Waihi stoppen we aan het uitkijkpunt voor de goudmijn van de stad, waar nog steeds gewerkt wordt. Naast de enorme tractor zijn we maar hele kleine mensen. We hebben een derde korte stop in Katikati, waar de gevels versierd zijn met muurschilderingen van diverse kwaliteit.
Om 13h30 stoppen we voor de lunch in een coffeeshop in Tauranga. We komen om 15h aan in Te Puke en krijgen een rondleiding in een Kiwi-busje om 15h45. We vertrekken uit Te Puke om 16h50 en komen om 17h30 aan in het hotel. Het hotel is leuk ingericht in twee niveau's (living en slaapkamer) en iedereen heeft een privé-bubbelbad ter beschikking. Een eerste groep brengt een stadsbezoek, terwijl een tweede groep geniet van weldoend baden in het Polynesian Spa. We dineren in het hotel recht tegenover het onze en kunnen er kiezen uit een buffet.

Die sanitaire voorzieningen! Veel van onze gasten kunnen er een 'who's who in New Zealand' over schrijven, want geen faciliteit, of ze wordt uitgeprobeerd. Let wel, meestal net als we aan het instappen zijn en dachten te kunnen vertrekken. Na een tijdje heb ik het door en begin al luid te roepen 'binnenkort sanitaire stop' ook al is het nog een half uur rijden, kwestie van de mechanismes al in werking te zetten.
De organisatie van de kiwi-boerderij in Te Puke staat een beetje maat voor de groei van het toerisme hier sinds mijn bezoek met Koen aan diezelfde plaats 13 jaar geleden. Nu is er een supermarkt van kiwi-gadgets en een treintje met 5 wagentjes '10persoonskiwi's', getrokken door een snelle terreinwagen. Toen waren het nog enkele kiwi-eitjes van 2 personen aan een tractor.


3. Rotorua

We worden om 07h00 gewekt en krijgen een ontbijt op de kamer. Om 08h00 vertrekken we naar het Maori arts en crafts reserve waar we met een gidse houtbewerking, een Maori-dorp en de Kiwi-vogel zien. We krijgen ook onze eerste zwavelgeuren te verduren en zien borrelende modderpoelen en spuitende geisers. Een deelneemster doet zelfs de wandeling twee keer om een vernield fotofilmpje terug goed te maken.
Om 11 h vertrekken we naar Rainbow Springs waar we om 11h30 een rondleiding krijgen. We zien indrukwekkende forellen, endemische vogels (houtduif, tui, kea, paradijseend, kaka, …), en de tuatara (een overgebleven restant van de tijd van de dinosaurussen). Ook de kiwi kunnen we nog eens in alle rust bekijken.
Om 12h30 eten we een kleinigheid op een terrasje in de stad. Om 14h00 komen we aan in Agrodome. Ruim op tijd (de show begint een half uur later) om vooraan plaats te nemen. Ook al laat de Nederlandse audio het afweten, we genieten van een uitstekende 1 uur durende show met veel schapen en nog meer humor. Om 16h30 zijn we terug in het hotel om wat uit te rusten.
Om 18h45 worden we in de receptie van een hotel op een typische Maori-wijze verwelkomd en uitgenodigd voor een Maori-show. Ook het buffet achteraf wordt zeer gesmaakt. We proeven bovendien onze eerste zeer lekkere (noot van de verslaggever) pavlova.

Wat een fake gedoe in Rotorua. Het grote vulkanische park van Whakarewarewa is blijkbaar nu in twee aparte exploitaties opgesplitst en je loopt een gids achterna, die je in ganzenpas door het park sleept. Onze gids spreekt met een onvolgbaar accent en als we op de volgende wachten, krijgen we er van die ferm van langs wegens ongetolereerd creatief gedrag en dus gaan we maar alleen verder.
De show 's avonds doet de deur helemaal dicht. We hebben een fortuin betaald voor een authentieke Maori avond, maar die blijkt plaats te hebben in een groot, modern hotel. Door een glazen zijwand kunnen we zien hoe enkele halfwilden eten voorbereiden onder de grond (de hangi). Dan schuift er een gordijn vóór de wand, de Maori show begint. Voorspelbaar moeten enkele dames uit het publiek, één per tafeltje van 12 naar voor om met de traditionele katoenbolletjes te pendelen en als de mannen aan de beurt zijn, hetzelfde scenario om zich op het podium belachelijk te maken als Maori krijger. Zoete wraak van die Maori's.
Gaat het gordijn weer open en dan blijkt het onder de grond klaargestoomde varken al opgegraven en opgesneden op het buffet te liggen. De pavlova - verwacht geen mirakel - van Nieuw-Zeeland heten wij thuis gewoon een meringue, maar gaat daar door als het nationale dessert. We hebben er de ganse reis gegeten en kennen dus alles van verse, niet-verse, goed gebakken, halfzachte, te-weinig-gesuikerde en gipsen pavlova's.

4. Waimangu - Taupo

We worden gewekt om 07h30 en krijgen terug het ontbijt in het motel. We vertrekken om 08h30. Om 09h00 komen we al aan in Wai-O-tapu en maken een eerste korte wandeling in dit vulkanisch gebied.
Om 9h55 vertrekken we terug voor een korte rit naar de Lady Knox-geiser die om exact 10h15 met weliswaar wat hulp van wat zeep tot spuiten wordt gewekt. Na de geiser-show keren we terug naar wai-o-tapu en maken de wat uitgebreidere wandeling langs ondermeer Artist's Palette, de Champagne Pool, en de Bridalveil waterval.
Rond de middag nemen we de lunch in het reservaat en vertrekken rond 13h00. We keren een stukje weg terug en komen om 14h aan in Waimangu. Een overwegend heuvelwaartse afdaling brengt ons langs mooie bezienswaardigheden zoals het 38.000 m² grote Frying Pan lake, de grootse warmwaterbron van de wereld. Sommigen nemen de bus, enkele dapperen gaan te voet naar het Rotomahana-meer, waar zich vroeger de pink and white terraces bevonden. Om 16h30 (na enkele ijsjes) verlaten we het natuurreservaat en rijden richting Taupo. We stoppen onderweg aan het buizenstelsel van het Wairakei Geothermical power station (waarvan echter weinig te zien is) en zien iets verder ook de Huka Falls vanop de lookout.
Om 17h30 komen we aan in het hotel in Taupo. Om 20h dineren we heel lekker en zeeeeer uitgebreid in de 'Jolly good fellows', een pub die 's avonds een lekker restaurant wordt.

Een animator met draadloze microfoon op vertelt dat de levensgevaarlijke geiser, waar hij nonchalant tegenaanleunt, vroeger 400 meter hoog spoot en vandaag nog twintig meter. Rond de geiser is een soort amfitheater gebouwd voor de toeschouwers van het natuurfenomeen, dagelijks om kwart na 10. Eerst worden we nog wat schrik aangejaagd, de kerel gooit het pakje zeep in de geisermond, de honderden toeristen houden het foto-toestel in aanslag, maar Lady Knox spuit maar 6 meter. Morgen straffere zeep, aub.
Waimangu, daar kan je zien hoe de wereld er 60 miljoen jaar geleden uitzag. Zonder die loketten, een souvenirshop en een busroute voor de terugweg, bedoelen ze natuurlijk. Zoals Lionel terecht ons bezoek samenvat: na enkele ijsjes verlaten we het natuurreservaat.


5. Taupo - Wellington

We worden om 07h15 gewekt en ontbijten in het hotel dat naast ons motel ligt. We vertrekken om 08h30 en stoppen reeds na 14 km voor een fotostop van het meer. Na 80 km stoppen we voor een foto van de bergen. Om 11H30 stoppen we in Bulls voor de lunch en eten we in een Hollandse zaak. We worden er zelfs in het Nederlands aangesproken.
Om 15h15 komen we aan in het hotel. Na een korte opfrissing van een uur vertrekken we voor een stadsbezoek. We beginnen dat in het indrukwekkende Te Papa-museum dat om 18h00 sluit. We nemen dan de kabeltram naar Kelburn voor een uitzicht over de stad en wandelen daarna langs de parlementsgebouwen en de St-Pauls-kathedraal.
Als verrassing dineren we 's avonds in een Belgisch café, met ondermeer lekkere (zeer grote) mosselen met friet.

We zijn intussen vijf dagen weg van huis en pakken bij onze klanten alvast maar uit met 'nostalgie' charme-offensieven. 's Middags eten bij een Nederlander, die culinair Nederland van de jaren '60 aanbiedt, flauwe koffie en spiegeleieren op toast en 's avonds een namaak brasserie, waarvan Stella Artois er al 7 geopend heeft in Nieuw-Zeeland. Hier in Wellington vinden we ze nog origineel, maar als we precies dezelfde opzet met identieke decoratie twee weken later ook vinden in Christchurch lijkt het al veel minder exclusief.


6. Ferry Zuid-Eiland - Kaikura

We ontbijten al vroeg in het hotel. Om 7h15 vertrekken we naar de haven waar de ferry aangemeerd ligt. Hoewel de afstand kort is duurt de rit langer dan verwacht gezien de files. Lionel geeft zijn wagen af, terwijl Frank (nota: ik dus) zijn auto achterwaarts op de ferry moet rijden. We stappen vroeg op, zodat we plaats hebben op de druk bevolkte boot.
Om 9h30 vertrekt de boot. We eten er een snack en moeten wat duwen en trekken op het dek om een foto te kunnen nemen bij het binnenvaren van de Marlborough sounds. Om 12h30 komen we aan in Picton. We rijden langs de Queen Charlotte drive verder: een mooie weg met heel wat leuke fotostops.
Om 15h30 maken we een onverwachte stop in de Montana Winery: we worden rondgeleid en mogen ook van enkele wijnen proeven. Om 16h30 vertrekken we verder langs de oostkust. We zien ook de zoutwinning Lake Grassmere. Plotseling begint het te regenen en de stop langs de kust om de zeehonden te zien, verloopt dan ook niet in de meest ideale omstandigheden. We komen aan om 18h35 in het hotel. We dineren die avond in het restaurant naast het hotel. Frank neemt nog enkele vrijwilligers mee voor een laatste drink in de stad.

Lionel vertelt me op een zeldzaam moment van openheid, dat hij nog niets gezien heeft, dat de moeite waard is. Waar haalt hij de moed voor die verslagen dan! Hopelijk brengt Zuid-Eiland beterschap.
De regen valt met bakken uit de lucht, geen weer om een hond door te jagen. Maar de kiekjesjacht gaat overdroten door. Nieuw-Zeeland moet en zal op beeld opgeslagen worden, vóór het verdwijnt in deze zondvloed. 's Avonds wil ik nog even naar een internet-café, maar de klanten hebben 'café' gehoord en volgen me als kuikentjes.


7. Kaikura - Greymouth

We staan vroeg op en ontbijten vroeg in het whalewatchcentrum. We krijgen echter al vlug de mededeling dat de boottocht van 7h15 werd afgelast wegens het slechte weer. We besluiten om 7h45 dan maar direct de lange autotocht aan te vatten.
De tocht brengt ons van de oostkust van het Zuidereiland die door de Maori's de benaming kreeg 'vrouwelijke kust' vanwege de zandstranden, de kalme zee en het aangename klimaat naar de 'mannelijke kust' vanwege de grillige rotsen, de dichte begroeiing, het onstuimige klimaat en de imposante alpentoppen. De tocht is schitterend en wordt voortdurend onderbroken voor fotoshoots. We maken een omweg naar Hanmer springs en lunchen rond de middag in Reeftown.
Om 17h na nogmaals vele stops komen we aan in Pancakes, wat een machtige indruk achterlaat. Om 18h15 komen we aan in het hotel. We dineren die avond in het hotel zelf.

Dit is de eerste reis ooit, waarvan het dieptepunt me zal bijblijven: 15 februari. Heel vroeg opgestaan voor die stomme walvissen, maar er wordt niet uitgevaren. Dan een lange tocht in de regen, niets speciaals te zien onderweg, aankomst in Greymouth, etappe zonder gezicht. 's Avonds zit ik een beetje voor me uit te staren in een leeg café in de hoofdstraat-met-tien-huizen van Greymouth, ik had geen zin om onze groep weer te zien zitten schransen als uitgehongerde Ethiopiërs.
Drie weken later haalt datzelfde Greymouth de wereldpers! Een tornado heeft het ganse stadje weggeveegd. Geen slachtoffers, want hij was op voorhand aangekondigd. Misschien bouwen ze dit gat, een oude steenkoolhaven niet meer op, klein verlies voor het werelderfgoed.


8. Greymouth - Franz Jozef

We ontbijten om 8h00 in het hotel. We vertrekken om 8h45 en komen om 9h00 reeds aan in Shantytown (11 km zuidelijker), een reconstructie van een goudzoekersstadje uit het eind van de negentiende eeuw. We bezoeken de gevangenis, een bank, een ziekenhuis, een saloon en tal van oude winkels.
Om 10h vertrekken we en stoppen een half uur later in de regen in Hokitika waar veel groensteenateliers te vinden zijn, waar mooie sieraden en amuletten worden vervaardigd. De kredietkaarten worden bovengehaald.
We lunchen in Ross en vertrekken er terug om 12h30. Om 14h komen we in volle regen aan in Franz Jozef in het hotel. We wachten op wat opklaring en profiteren van een opflakkering om in twee groepen naar de gletsjer te gaan. Eén groep maakt een korte wandeling van 20 minuten, een andere maakt een steviger tocht van 1h30 minuten. Bij terugkomst blijkt Frank met de eerste groep naast een gletsjerbezoek ook een cafébezoek te hebben afgelegd. We dineren 's avonds om 20H in het gezellige Alice May bar.

We toeren rond met twee auto's. Een comfortabele nieuwe Japanse SUV en een oud Toyota busje met meer dan 400.000 kilometer op de teller. Dat busje was mijn idee, omdat ik me niet kon inbeelden hoe we tien klanten over twee zogezegde 6-plaatsen SUVs zouden kunnen persen, samen met hun grote koffers. Valère sleurt trouwens nog een tweede koffer mee met een beademingsapparaat, waarmee hij 's nachts in leven wordt gehouden.
Het Toyota busje is gelukkig ruim en de 6 onafscheidelijken vormen er mijn vast cliënteel. 3400 kilometer door Nieuw-Zeeland wijken ze geen ogenblik van elkaars gezelschap. Robert, Mieke, Arlette en Wesley delen de geklimatiseerde en van radio voorziene andere auto. Lionel schermt met ergens een verzekeringsclausule en zijn lange gestalte om me uit te leggen, waarom hij niet eens met het busje kan rijden.
Onder de regen is het erg schraal om in het gletsjerlandschap te wandelen, op oriëntatie-punten is te zien hoe het er onder een blauwe hemel moet uitzien. Maar vandaag zijn de bergtoppen onzichtbaar en de gletsjers vuil. Die overblijfsels uit de Ijstijd zullen geen lang leven meer beschoren zijn. Op weg naar de gletsjervoet staan bordjes met jaartallen, waarmee je de inkrimping kan volgen. Eén kilometer tussen 1750 en nu, tegenwoordig wijkt de sneeuwwand één meter of wat per maand. Het overzichtsplatform heeft maar enkele jaren meer te goed, dan verdwijnt Franz Jozef om de hoek.


9. Franz Jozef - Wanaka

We ontbijten om 8h en vertrekken om 8h45. We stoppen in Matheson Lake, maar zien niet veel door de regen. Ook aan het verderop gelegen uitkijkpunt is door de regen niet veel te zien. Verderop stoppen we in Fox Glacier dat ligt bij de gelijknamige gletsjer, die vergelijkbaar is met de Franz Jozefgletsjer. Maar ook van deze gletsjer krijgen we weinig te zien.
Om 12 h stoppen we in een zalmkwekerij en besluiten er ook te lunchen. Om 13 h zetten we onze tocht verder langs de Haastpas en stoppen er dikwijls om watervallen te zien. We komen om 17h30 aan in het schitterend gelegen hotel met ruime kamers en heel mooi uitzicht. Dineren doen we om 20h in Capricio's. Daarna gaan we nog een pint drinken in een café.

Incident met Valère!
Aan de 'zalmkwekerij' (een banaal wegcafé met een vijver met enkele vissen) slaat hij een bierbak achterover en bouwt er met twee hoofdsteuntjes van het busje zijn eigen zitje mee. Misschien heeft hij last van doorzitwonden. Er ontstaat wat discussie, ik vind het niet goed dat hij los in het busje zit en in iedere bocht - hoewel ik de ganse tijd blijf rijden als met een lading 'eieren' - wat heen-en-weer schuift. Aan de zoveelste foto-stop slaat de vlam in de pan, als Lionel er zich ook mee gaat moeien.
We vaardigen een bierbakzitverbod uit en Valère blijft twee dagen zeuren over hoe makkelijk hij wel zat.


10. Wanaka - Queenstown

Na een lekker ontbijt te hebben genomen in de stad vertrekken we om 9h00. De zon is terug van de partij. Om 10h30 stoppen we aan Kawarau Suspension Bridge (45m): Wesley wenst een bungi-sprong te wagen, maar alles is volzet. We bekijken dan maar een korte filmvoorstelling over bungeespringen en zien een aantal waaghalzen kopje onder gaan. Rond de middag komen we in het gezellige Arrowtown met zijn negentiende-eeuwse huizen, winkels en kroegen. We lunchen er en bezoeken er ook een nabij gelegen oude Chinese nederzetting (veel Chinezen gingen er ook op zoek naar goud.
Om 14h45 vertrekken we en stoppen onderweg aan de Edith Cavell bridge waar we de speedboten aan het werk zien. Om 15h30 komen we aan in het hotel. Om 16h30 nemen we de gondola naar de top van Bob's Peak (460m). We zijn verzekerd van onvergetelijke panorama's over de stad, het Wakatipumeer en de scherpgekamde Remarkables. Een uur later kijken we gespannen toe hoe Wesley dan toch de sprong in de afgrond waagt en het er levend van af brengt. We eten die avond in de stad in Fisher's bone.

Onderweg naar Queenstown heb ik de kaart op de schoot liggen. Paul en Marcel spelen soms convoyeur, maar kaartlezen is niet hun sterkste kant en meestal moet ik hun vanop mijn plaats aanduiden waar we zitten. Ik rijd de stad binnen zonder de voorziene stopplaats aan de Edith Cavellbrug gezien te hebben. Om nog meer geweeklaag te vermijden, stel ik voor om na de kabelbaan de drie kilometer terug te rijden.
Arlette zit nu mee in ons busje, ze wou niet te voet terug naar het hotel en rijdt nog maar eens terug mee naar de fameuze brug.

Arlette, luidop in het busje: 'Ik zou voor geen geld ter wereld het zicht van die brug gemist willen hebben'. Die Edith Cavellbrug is een betonnen constructie uit de jaren '30, in de stijl van honderden doordeweekse spoorwegbruggen hier ten lande. Mijn toergenoten lanceren ter plaatse onmiddellijk een foto-offensief.
Arlette, terwijl ze wat op de parking rondhangt zonder veel interesse voor de brug: 'De belichting was daarstraks véle beter'. We rijden terug.
Arlette, in het busje : 'Ik zou nooit met dit busje willen meerijden, de andere auto is véle beter. Mij zouden ze nóóit meer zien bij de organisatie, als ik met dit busje zou moeten meerijden' ..


11. Queenstown

Na het ontbijt vertrekken we om 9h30 voor een schitterende autotocht naar Glenorchy langs een weg die ook de 'gateway to paradise' wordt genoemd. Glenorchy is een klein stadje aan de kop van Lake Wakatipu, op 44 km, 40 minuten rijden van Queenstown. We doen er echter door de vele stops langer over. Om 12h30 krijgen we vrij om te lunchen en te winkelen.
Om 17h00 nemen 7 dapperen afspraak voor een tochtje speedbootvaren op de rivieren de Shotover en de Kawarau. We maken onverwachte draaiingen. De rest van de groep geniet van de Kiwi Magic film en zien dezelfde duizelingwekkende beelden, maar dan vanuit een makkelijker positie. Om 19h00 krijgen we een aperitief aangeboden in een koude omgeving. In Minus 5 moeten we de winterkleren aantrekken om een aperitief te drinken uit ijsglazen. 's Avonds dineren we in Wild Thyme en krijgen er nog zicht op een televisie-uitzending van de cricketwedstrijd tussen Australië en Nieuw-Zeeland.

Lionel wil per sé een compensatie verzinnen voor de gemiste walvissen van Kaikura. Enkele klanten zullen al wel een kladje opgesteld hebben van hun klachtenbrief. Het stond op het programma en daar moeten die walvissen zich naar schikken. In zijn intussen gekende stijl gaat Lionel iets kiezen zonder de klanten of mij te raadplegen.
Enkelen willen niet mee in de speedboat-toer op het meer, die hij gereserveerd heeft. Ze krijgen een bioscoop-ticket en een aperitief in een bar, die in een diepvriezer gebouwd is. Ik ga eens langs in de jeugdherberg van Queenstown. Twintig jaar geleden of zo heb ik eens een artikel gelezen over twee Vlamingen, die hier hun paradijselijk plekje ontdekt hadden en de jeugdherberg runden. Maar er is geen spoor meer van hen en niemand ter plaatse kan zich die jeugdherbergouders herinneren.


12. Queenstown - Te Anau

We vertrekken na een heerlijk ontbijt om 8h00. Om 9h45 komen we aan in Kingstown waar we de stoomtrein stipt om 10h00 zien vertrekken. Om 12h00 komen we aan in Te Anau. We gaan er lunchen, terwijl Lionel en Frank op zoek gaan naar huisvesting voor de nacht. Om 14h00 maken we een boottocht naar de kalksteengrotten en bevaren met platte boten de grotten waar glimwormen - het gevolg van een chemische reactie op honger -, insecten lokken. We komen terug om 16h30 en dineren al vroeg om 19h00 in het restaurant.

In het hotel van Te Anau is er een klein probleem. Naast de gewone kamers, is er een grote suite met twee slaapkamers en gedeelde badkamer. Naïef denk ik eerst dat Arlette en Wesley die wel zullen delen - mits compensatie, zoals ik al geleerd heb - maar Arlette wordt absoluut onhandelbaar bij de gedachte alleen al en er zit niets anders op dan haar alleen die suite met vier bedden te laten bezetten en onze eigen kamer aan Wesley te geven.
Lionel is volledig van de kaart door dit klein incident en de houding van Arlette. Ik stel voor dat we voor onszelf ergens iets gaan zoeken, maar hij is hypernerveus, rijdt rechts van de weg en ik moet hem kalmeren. We vinden nochtans snel een ander hotel. Lionel is nog volledig over zijn toeren en neemt als eigen compensatie maar direct twee dubbele kamers op kosten van de organisatie. 's Avonds heeft hij al een mailtje geschreven om het 'onvoorstelbare incident' aan te kaarten. Ik krijg het natuurlijk weer niet te zien. Ten opzichte van de groep toont Lionel zich veel zelfzekerder en meester van het terrein. Ik bedenkt dat hij heeft misschien wel gelijk heeft van aan die kleine ongemakken het volle gewicht te geven, de klanten zullen per kop 7.500 EUR uitgeven in drie weken, in ruil daarvoor eisen ze perfectie.


13. Te Anau - Milford Sound - Te Anau

Om 7h45 vertrekken we naar de Milford Sound en rijden door het Fjordland national park dat een groot deel van de fjordenkust in de zuidwesthoek van het Zuidereiland bevat. De 120 kilometer lange Milford Road van Te Anau naar de Milford Sound geeft een uitstekende indruk van het nationaal park. Zowel op de heen- als terugtocht stoppen we voortdurend voor hele mooie zichten op de bergrijke omgeving. Boyd Creek: een kleine waterval, Mirror Lakes, Hollyford Valley Lookout, Homer Tunnel, The Chasm.
We komen om 10h00 aan in Milford Sound en schepen om 10h20 in. Om 10h35 vertrekken we voor een onvergetelijke vaartocht over de Milford Sound met zijn steile bergwanden, imposante watervallen en karakteristieke Mitre Peak (1692m). Tijdens de tocht over het fjord van 16 km lengte zien we ook nog Lion Mountain, de Elephant en Copper point, de Bowen falls van 160 m en de Stirling Falls van 146 m hoog. We zien zelfs een glimp van de Fjordland kuifpinguïn. We zijn om 13h terug en hebben een lunch in het Milford Café bij de parking. Om 14h00 keren we heel traag terug om pas rond 17h00 terug aan te komen in Te Anau. We eten om 19h30 in steakhouse Settlers waar we na wat discussie toch een aangename tafel kunnen versieren.

Te Anau heeft nog iets sympathieks over zich. Het stadje, één straat vertier en een paar verkavelingen met de hotels, is een product van de recente toeristische boom in Nieuw-Zeeland. De horeca-bazen zijn nog altijd niet goed ingewerkt in hun rol van dienstverlener aan de toeristen. Je ziet al vanop afstand dat ze enkele seizoenen geleden nog rondreden op hun tractoren of schapen schoren. De diensters stappen met zware tred vierklauwens door het restaurant en keilen de borden vóór je neus op tafel. Eentje werkt zich in het zweet om iedereen vlug te bedienen en laaft zich zonder gêne aan een grote fles water midden het restaurant. Anderen passen dan hun geleerd lesje wat te intensief toe en komen om de 5 minuten vragen of het lekker is en we nog iets willen drinken. Het werkt wat op de zenuwen en ik zeg dat ik niets extra meer zal bestellen vóór ik op het einde van de maaltijd een koffie neem, die ze nu al mag gaan reserveren, als ze dat leuk vindt.


14. Te Anau - Dunedin

We ontbijten om 7h45 om om 8h30 te kunnen vertrekken. Een lange tocht brengt ons ondermeer in de dorpen Gore en Clinton (presidential road), waar Lionel zijn ontmoeting heeft met de lokale politie. Om 13h30 komen we aan in Dunedin en hebben er de lunch. We vertrekken om 14h30 naar het ten oosten van Dunedin gelegen landschappelijk zeer mooie schiereiland Otago, met ruige kliffen, feeërieke inhammen, verlaten zandstranden en een unieke wildlife. Net op tijd komen we om 15h30 aan op de vooruitstekende kaap Taiaroa waar de enige kolonie koningsalbatrossen op het vasteland ter wereld nog leeft. We zien ze op film en in het echt met kuikens.
Om 17h15 hebben we afspraak in penguin place, de plaats waar de geeloogpinguïn voorkomt, de tweede zeldzaamste pinguïn ter wereld. Het is een mooie en spannende belevenis. Na dit bezoek rijden we nog eens naar Larnach Castle, het enige kasteel dat Nieuw-Zeeland rijk is. Dit in Schotse stijl opgetrokken herenhuis werd gebouwd tussen 1871 en 1885 voor de zakenman en politicus Larnach. Het kasteel is gesloten, dus zien we er niet veel van. Bij terugkeer bezoeken we nog het station van Dunedin dat in Vlaamse renaissancestijl werd gebouwd. Onmiddellijk daarna schuiven we onze voeten onder tafel in het gezellige restaurant 'A cow called Berta'.

De klanten zijn al wat redelijker geworden bij het ontbijt. Niet iedereen moet nog pannenkoeken en spek en eieren en toast en yoghurt met fruitsla en broodjes en koffiekoeken hebben (want 'we hebben ervoor betaald'). Valère vult zijn zakken ook niet langer met extra potjes yoghurt, als hij de tafel verlaat. Tenslotte is de kans dat den Duitsch er hier voor zorgt dat hij weer eten te kort komt tamelijk klein. Misschien heeft Lionels onsterfelijke uitspraak bij een van de overvloedige maaltijden ook enkele ogen opengetrokken en magen dichtgesnoerd. Bij het zoveelste geklaag 'We hebben de walvissen niet gezien', haalt hij plots uit : 'Nee, maar stilaan hebben we er al in onze groep!'.
De reis klotst intussen voorspelbaar verder met attractie, kassa, uitleg, foto-sessie, souvenirshop, verplaatsing, nieuwe attractie etc. Arlette geeft opnieuw een mooi staaltje weg van verwend klantje. Bij het inchecken 's middags, verdwijnt ze onmiddellijk naar haar kamer en blijft daar twee uur 'zitten wachten op verdere instructies'. Dat we na een korte individuele lunchpause voor een rondrit zouden vertrekken, is haar dus ontgaan, niet officiëel meegedeeld, kon ze zelf niet even komen vragen en is een grove fout. Ze doet enorm kippig en weigert de rest van de dag met Lionel te spreken. Na de reis komt er nog een pittige brief van haar bij het reisbureau over dit 'incident'. Als ex-onderwijzeres, zal ze vroeger dergelijk humeur afgestraft hebben met een pak rammel, maar we houden ons in.


15. Dunedin - Mount Cook (Aoraki)

We ontbijten in hotel om 8h00 en vertrekken een half uur later. We bezoeken eerst nog Baldwin Street dat een stijgingspercentage van 38% kent en volgens het Guiness Book of Records de steilste straat ter wereld is. We rijden verder en hebben een eerste stop op een uitzichtpunt waar we naast de weg enkele pelsrobben zien die we bijna kunnen aanraken. We stoppen verder aan Mouraki Boulders, 78 km ten noorden van Dunedin. De grijze keien zijn perfect rond met een omtrek tot 4 m en liggen verspreid over een strand van 50 m. Ze zijn 60 miljoen jaren geleden op de zeebodem ontstaan toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern.
De lunch hebben we in Kurow. We stoppen ook nog om weinig bijzondere muurschilderingen van maori's te zien. Na de lunch rijden we Mount Cook national park binnen dat de hoogste berg (Mount Cook) en de langste gletsjer (Tasmangletsjer) van het land bezit. Het smeltwater van de alpen voedt de meren Pukaki en Tekapo, die belangrijk zijn voor de opwekking van hydro-elektriciteit. We komen om 16h aan in het Mount Cook Village en zien het standbeeld van Sir Edmund Hillary, de Nieuw-Zeelander die als eerste de Mount Everest in het Himalayagebergte bedwong, en hier oefende op de Mount Cook (3754m), de Mount Tasman (3498m) en de Mount Dampier (3440m). Om 18h30 moeten we al vroeg eten, maar dan wel van een uitzonderlijk uitgebreid en lekker buffet.

Het einde van de reis komt stilaan in zicht. Nu al kan Odile zich enkele dingen van de eerste week niet meer herinneren. Ze kan zich helemaal niet meer inbeelden dat we naar het thermisch badencomplex van Rotorua geweest zijn bijvoorbeeld.
Marcel, Rita, Paul en Josée denken niet dat ze volgend jaar Valère en Odile nog kunnen meevragen op wereldreis. Nu en dan overleggen ze al eens onder hun gevieren over de bestemming. Doel is zoveel mogelijk te 'coveren, nu we nog kunnen'. Josée vindt dan weer dat ze al bergen genoeg heeft in haar foto-archief. Ondanks de regen van verleden week, hebben ze hier Mount Cook in volle glorie kunnen opslaan. Verleden jaar hadden ze de Andes ingeblikt. Als die foto's ooit door elkaar zouden geraken (ze gebruiken nog filmrolletjes), kunnen ze nooit meer correct geïdentificeerd worden. Ook meren zijn er nu voldoende gefotografeerd.
Nog eens jammer van die walvissen. In welke land kunnen ze die te pakken krijgen? Er zijn duidelijk te weinig van die beesten. Dat komt ervan als je de natuur niet beschermt. Misschien moesten ze eens naar Alaska vliegen, om een walvis te kunnen inblikken. Ik stel hun voor om de volgende dag het Zuidpoolcentrum in Christchurch te bezoeken. Kunnen ze dat dan ook al als gedaan beschouwen, want er mogen maar enkele honderden toeristen per jaar naar Antartica. Een schande.


16. Mount Cook - Christchurch

We verlaten om 8h00 de schitterende omgeving van mount Cook en rijden langs het Tekapomeer (de opvallende blauwe kleur van het water wordt veroorzaakt door rotsmeel, fijngemalen deeltjes die door de gletsjers worden aangevoerd) en het droge boomloze grasland achter de alpen dat MacKenzie Country wordt genoemd. Aan de weg van Twizel naar Christchurch staan aan het zuideinde van het Tekapomeer de Church of the Good Sheperd en het standbeeld van een schapenhond. Het altaar biedt een onvergetelijk uitzicht over het meer en de alpen. We lunchen in Ashburton dat aan weerszijden van de gelijknamige rivier ligt en de belangrijkste stad in het landbouwgebied Canterbury is. We bereiken meer en meer de bevolktere streken en de omgeving wordt wat minder mooi.
Om 14h komen we aan in Christchurch (300.000 inw.) en bezoeken zijn Victoriaanse gebouwen, neogotische kathedraal en keurig onderhouden parken. Maar liefst een achtste deel van deze 'Garden City' is een park. De meeste reizigers gaan wandelen in de botanische tuin en genieten van de fraaie collectie bomen, struiken en planten. Een aantal reizigers brengen een bezoek aan het Antarctica complex en wanen zich even poolreizigers. Om 20h hebben we ons afscheidsdiner op het terras van het Belgian Beer Café. Hobo biedt een biertje aan en we genieten van de 'charmante' bediening en het lekkere eten.

Er valt niets aan de reis meer toe te voegen. We hebben een routine opgebouwd, die nog dagen zou kunnen doorgaan.
Uitgebreid ontbijt, bagage laden, rijden, bezoeken, fotograferen, lunchen, meer bezoek, nog foto's. Nu ik dit verslag schrijf moet ik geeuwen van verveling. Twee weken na de reis ga ik met een Nieuw-Zeelandse collega lunchen en moet me forceren om enthoesiast te zijn over haar vaderland, dat ik twee maand geleden nog situeerde in mijn wereld 'top-3'. Het dodelijkste is wel het Disneyland-gevoel, dat overal hard komt opzetten. Het heeft alles te maken met de grote aantallen van toeristen en de grote toeloop van Aziaten.
Een teken aan de wand was de simultaan-vertaling van de Agrodome attractie in Rotorua. Op de talenkeuzeknop stonden de oorspronkelijke talen nog gegraveerd : Engels, Frans, Nederlands, Duits, Spaans en Japans. Met kleefstrookjes zijn de huidige talen erover aangebracht : Engels, Koreaans, Chinees, Duits, Thai en Japans .. Ik vermoed dat ook Duits binnenkort ingeruild wordt, ik heb die taal nergens gehoord. Nieuw-Zeeland drijft stilaan weg van West-Europa en moederland Engeland en bevindt zich plots in de buurt van Azië. De Kiwi's zelf moeten er nog aan wennen.